Europa była jedną z najsmutniejszych scen II wojny światowej (1939-1945). W wojnie uczestniczyło kilka państw europejskich, a pod koniec konfliktu Europa była zniszczonym i zrujnowanym kontynentem. Lata po zakończeniu wojny kraje nadal były bardzo podzielone i nieufne wobec siebie, ale wiedziały, że nie mogą zwrócić się przeciwko sobie i spowodować więcej zniszczeń. Ponadto potrzeba tworzenia miejsc pracy i poprawy gospodarki popchnęła rządy do współpracy. Aby uniknąć nowej wojny, należało kontrolować materiały, które ją umożliwiły – stal do produkcji broni i węgiel potrzebny do zasilania fabryk i transportu. W 1951 r. powstała więc Europejska Wspólnota Węgla i Stali (EWWiS) – organ, który regulował produkcję i handel stalą i węglem między różnymi krajami kontynentu. EWWiS była zalążkiem dzisiejszej Unii Europejskiej. W chwili powstania składała się z sześciu państw: Francji, Niemiec Zachodnich, Włoch, Belgii, Luksemburga i Holandii.
Połączenie wspólnot W 1957 r. te same kraje, które wchodziły w skład EWWiS, postanowiły utworzyć wspólny rynek, łącząc swoje urzędy celne i ułatwiając wymianę towarową. W ten sposób powstała Europejska Wspólnota Gospodarcza (EWG). W tym samym roku powstał również Euratom – Europejska Wspólnota Energii Atomowej – i zaczęto budować elektrownie jądrowe, aby uzupełnić braki w dostawach energii elektrycznej. Kilka lat później, w 1965 roku, podpisano Traktat o fuzji, tworząc z trzech istniejących wspólnot jedną Wspólnotę Europejską: EWWiS, Euratom i EWG. Wspólnota Europejska (WE) była początkiem Unii Europejskiej, jaką znamy dzisiaj, choć umowa weszła w życie dopiero dwa lata później, 1 lipca 1967 roku. Traktat o fuzji jest również znany jako Traktat Brukselski, ponieważ został podpisany w stolicy Belgii.
Dziś większość instytucji europejskich mieści się w Brukseli. Od tego momentu do WE przystąpiły kolejne kraje: Dania, Wielka Brytania i Irlandia w 1973 r. W 1981 roku dziesiątym członkiem unii została Grecja, a w 1986 roku dołączyły także Hiszpania i Portugalia. W 1986 r. poprzez Jednolity Akt Europejski ustanowiono nowe umowy o współpracy i kraje zaczęły współpracować w takich dziedzinach jak badania i rozwój technologiczny, środowisko i polityka społeczna. Narodziny Unii Europejskiej
W latach 80. coraz więcej krajów przystępowało do Wspólnoty Europejskiej i współpracowało ze sobą w różnych sektorach, nie tylko w zakresie handlu i biznesu. Dlatego zdecydowano się na zmianę nazwy na „Unia Europejska”. W 1992 roku, wraz z podpisaniem Traktatu z Maastricht, wszystkie wcześniejsze umowy zostały zmienione, aby ukształtować ten nowy związek państw. Ustanowiono obywatelstwo europejskie i zatwierdzono stworzenie wspólnej waluty: euro (które weszła do obiegu dopiero w 2000 r.). Celem tego traktatu było wzmocnienie „demokracji europejskiej” i zwiększenie udziału państw w budowie Unii Europejskiej. Niektórzy eksperci uważają jednak, że traktat z Maastricht służył głównie korzyściom biznesu wobec instytucji europejskich.
W 1995 roku Austria, Finlandia i Szwecja przystąpiły do Unii Europejskiej, która obecnie liczy 15 członków. W 2004 r. Unia Europejska przyjeła dziesięć nowych państw i zwiększa liczbę swoich członków do 25: Polska (o wstąpieniu Polski do Unii przeczytasz tutaj), Czechy, Cypr, Estonia, Węgry, Łotwa, Litwa, Malta, Słowacja i Słowenia. Ostatnim dużym porozumieniem podpisanym przez państwa członkowskie UE jest Traktat Lizboński z 2007 r., który służy utworzeniu stanowiska przewodniczącego Rady Europejskiej i wysokiego przedstawiciela UE do spraw zagranicznych.
Artykuł przygotowany przy współpracy z sekwencja.eu.
